In onze populaire rubriek Opgebiecht kun je anoniem je geheim delen. Deze week vertelt een lezeres dat ze kerst niet met haar dochter mag vieren, terwijl ze drie dagen op de kleinkinderen past.
Ze heeft haar planning rond, mijn dochter. Kerstavond viert ze met vrienden en eerste kerstdag gaat ze met het gezin uit eten. Dunchen: lunchen en dineren in een, om voor 17:00 uur met een volle buik het restaurant te kunnen verlaten. Lekker makkelijk, want tweede kerstdag vertrekken ze naar Italië om lekker te skiën. En ik? Ik ga maar naar mijn zus en naar mijn beste vriendin, want mij nodigen ze niet uit. Het doet pijn, helemaal omdat ik maar liefst drie dagen in de week de kleinkinderen opvang. Ik kan toch prima mee uit eten?
Genieten
Vanaf hun geboorte pas ik al op mijn twee kleinkinderen (nu twee en drie jaar) en ik geniet daar enorm van. Mijn dochter heeft een drukke baan en haar man werkt meer dan fulltime. Zijn moeder woont ver weg en komt een dag in de week. Ik woon om de hoek en heb drie dagen voor mijn rekening genomen. Vriendinnen vinden het veel, maar ik vind het heerlijk. Als de keuze kinderdagverblijf of oma is, dan ben je toch snel klaar?
Ze zijn maar zo kort klein, voor je het weet zitten ze op school. Ik doe van alles met ze, zwemmen, naar de kinderboerderij, wandelen. Ze zijn mijn lust en mijn leven. Mijn man is vijf jaar geleden overleden en ze hebben mij echt door een moeilijke tijd heen getrokken. Ik had dit geluk zo graag met hem gedeeld. Maar het is niet anders. Mijn beste vriendin past ook een dag op haar kleinkind, we gaan er regelmatig samen op uit.
Klap in mijn gezicht
Mijn schoonzoon vertelde vorige week, toen hij de kinderen bij mij op kwam halen, wat hun planning met kerst was. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Vorig jaar bleven ze thuis, en toen werd ik wel gevraagd. Ik begrijp wel dat het nu door hun vertrek naar Italië allemaal wat anders ligt, maar het doet wel pijn. Alsof ik alleen maar goed ben om op te passen.
Ik heb me goed gehouden toen hij het meedeelde, maar toen hij weg was, heb ik een flink potje zitten janken. Ik had zo graag met die kleintjes Kerstmis gevierd! De cadeautjes liggen al weken klaar… Mijn vriendin ontplofte toen ze het hoorde. Zij had nooit meer opgepast, riep ze woedend. Maar wie heb ik daar mee? Mezelf én mijn kleinkinderen.
Ik vraag me af of ze wel door hebben hoeveel pijn dit mij doet. Mijn schoonzoon is een echte vent en staat daar waarschijnlijk helemaal niet bij stil. Dat pleit hem niet vrij natuurlijk. Maar van mijn dochter had ik anders verwacht. Zij weet hoeveel waarde ik aan dit soort dingen hecht. Zo heb ik haar toch niet opgevoed?
Druk met zichzelf
Ze zijn gewoon heel druk en heel druk met zichzelf. Alles draait om de kinderen, werken en vrienden, maar ik ben geen oppas die ze inhuren, ik ben een moeder en een oma. Een beetje waardering zou op z’n plek zijn, niet? En ik hoef echt niet iedere dag een bos bloemen of een doos bonbons, maar ik verwacht wel dat er met de feestdagen aan me gedacht wordt. Niet dus.
Ik heb mijn dochter inmiddels al een paar keer gesproken, maar durf mijn gevoel niet te uiten – wat ik natuurlijk wel zou moeten doen. Het zit me zo hoog, dat ik waarschijnlijk direct in tranen uitbarst als ik erover begin. Ik weet zeker dat als ik het aanhaal, ze mij direct uitnodigt om mee uit eten te gaan eerste kerstdag. Maar dat wil ik dus niet. Ik wil niet dat ze mij meenemen, omdat ze mij zielig vinden of omdat ik er zelf over begonnen ben. Ik wil dat ze mij meenemen vanuit hun hart. En dat zit er dit jaar blijkbaar niet in…
